W naszych legendach utrwaliło się wiele mitycznych stworzeń – od słynnego smoka i bazyliszka po inne stwory. Ale na próżno szukać w Rzeczpospolitej ich współczesnych odpowiedników w postaci kuzynów szkockiej Nessie czy amerykańskiego Bigfoota. Czy Polska rzeczywiście nie ma swoich „narodowych” kryptyd - nieznanych nauce stworzeń, będących przedmiotem dociekań nieformalnej dziedziny zwanej „kryptozoologią”.
Według wielu uczonych, wśród legendarnych stworzeń znajduje się kilku mocnych pretendentów, którzy mają szansę na to, że świat nauki ich w końcu uzna. Do najbardziej znanych obiektów zainteresowania kryptozoologii należą potwory wodne, nieznane nauce małpoludy czy nawet żyjące dinozaury. Wiele z tych stworzeń stało się swoistymi symbolami - przecież każdy słyszał o Yeti czy Potworze z Loch Ness. Niestety, wśród nich na próżno szukać reprezentantów Polski. Nie oznacza to jednak, że nie mamy się zupełnie czym pochwalić. Na przestrzeni lat wielokrotnie pojawiały się bowiem relacje o przedziwnych stworzeniach, które nie przypominały żadnych ze znanych zwierząt. Polskiej „Wielkiej stopy” nikt wprawdzie jeszcze nie widział, ale w przeszłości pojawiały się informacje o bytujących na naszych ziemiach bestiach – wśród nich szczególnie głośna była swego czasu opowieść o grasującym w Bielawie agresywnym „szympansie”.
Te przedziwne często historie trafiają do nas zwykle okrężnymi drogami. Kilka lat temu, na jednym z amerykańskich for internetowych, pojawiła się relacja mężczyzny, którego przodkowie pochodzili z Polski. Ów jegomość wyznał, że jego babka regularnie wspominała mu o dziwnym stworzeniu przypominającym goryla i często atakującym ludzi. Istota ta, raz poruszała się na dwóch nogach, a innym razem na czworaka. Z reguły bywała też bardzo agresywna. Jeśli wierzyć w regularnie powracające opowieści, Polska od kilku lat nękana jest także przez „rodzime” chupacabry – nieuchwytne stworzenia charakteryzujące się krwawymi atakami na domowe zwierzęta. Legenda o chupacabrze wywodzi się wprawdzie z Ameryki Łacińskiej, gdzie potwór dawał się we znaki m.in. mieszkańcom Portoryko, zabijając setki zwierząt podczas fali ataków w latach 90-tych, ale później stwór „przeniósł się” do innych krajów Ameryki, a z czasem dotarł też do Europy. W naszym kraju, chupacabra przypuszczać miała ataki m.in. na Pomorzu oraz w Puszczy Kozienickiej; za każdym razem pozostawiając po sobie krwawy ślad. Słynny „pomórnik”, uznawany za polską chupacabrę, pojawił się na Pomorzu Zachodnim w 2004 r. Według relacji, zabijał zwierzęta uderzeniem łapy w okolice serca, co wprawiało w zdumienie leśników. Wkrótce na zwierzę urządzono obławę, jednak nie udało się go schwytać. Wg pogłosek, stwór posiadał niebieskawe oczy i mierzył ok. 1.5 m wzrostu. Na podstawie zebranych próbek sierści, należących rzekomo do pomórnika, zachodni naukowcy ustalili, że mógł być on rosomakiem, który z jakichś powodów znalazł się w Polsce. Inni obstawiali, że dokonywane ataki były dziełem zdziczałych i wygłodniałych psów. Inne stworzenie przypominające „chupacabrę”, obserwować miał na Dolnym Śląsku w latach swej młodości, kontrowersyjny polski „ufolog” dr Jan Pająk. Jak twierdzi, dziwaczne, przypominające psa stworzenie, spotkał wracając nocą do domu…
Najbardziej znanym polskim potworem była Paskuda – wodny potwór mający zamieszkiwać Zalew Zegrzyński. Relacje na jej temat pojawiły się w latach 80-tych, kiedy to publikowano „portrety pamięciowe” Paskudy, a nawet wywiady z osobami, które obserwowały stwora. W rzeczywistości był to jednak... żart dziennikarzy „Lata z Radiem”… Wiele innych relacji ma charakter legend. Należą do nich m.in. opowieści o wielkim Pająku zamieszkującym w okolicach miasta Pajęczno (łódzkie) czy też pochodząca z gór relacja o postaciach przypominających satyry. Wśród innych historii sprzed lat, znajdziemy opowieść o gigantycznym wężu zabitym przez polskiego leśnika w okolicach Wrocławia czy też wielkim zającu z Kielecczyzny.
Warto podkreślić, że dziwnym trafem kryptydy upodobały sobie miejsca, do których człowiek ma ograniczony dostęp. Kryją się one w nieprzebranych lasach, tajdze, głębinach i w wysokich górach. W Polsce trudno byłoby im uniknąć wzroku ludzi. Gdyby owe bestie kryły się gdzieś obok nas, pewnie częściej by o nich donoszono. Tymczasem relacje pojawiają się raz na jakiś czas, skłaniając nas do wniosków, iż za większością z nich stoją jak najbardziej zwyczajne zwierzęta… infra.org.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz